اختراع یک بذر بذر مکانیکی بهبود یافته توسط Jethro Tull در سال 1701 آغاز عصر جدیدی برای ادوات کشاورزی دیسک بود. ماشین تول یک گاوآهن کوچک را برای ایجاد ردیف کاشت، با یک قیف برای نگهداری بذر، یک قیف برای توزیع آن و یک هارو برای پوشاندن مجدد بذر تازه کاشته شده ترکیب کرد.
قبل از این اختراع، بذرها یا پراکنده بودند (یا در برخی موارد، مانند غلاف لوبیا، به صورت جداگانه با دست کاشته می شدند). مته بذر تول را می توان با دست یا حیوان کشید.
اختراع تول روند مشترکی را برای انقلاب مکانیکی آتی پیش‌بینی می‌کرد: ادغام وظایف بیشتر در یک قطعه واحد و یکپارچه از تجهیزات برای انجام سریعتر و دقیق‌تر از آنچه که تنها از طریق کار دستی ممکن بود. نوآوری ها سریعتر از همیشه شروع به ظهور خواهند کرد.
در سال 1794، الی ویتنی اولین پنبه پاک کن دستی را که برای پنبه‌های منگنه کوتاه در آمریکای شمالی رشد می‌کرد، توسعه داد (جنبه‌هایی که برای پنبه‌های منگنه بلند در هند استفاده می‌شوند، تاریخچه طولانی‌تری دارند). این دستگاه دانه ها/پوسته و سایر ریزه ها را از الیاف پنبه جدا می کند، فرآیندی که قبلاً بسیار کار بر بود.
در سال 1834، طرح‌های رقیب درو از Hussey و McCormick اولین حرکت را از برداشت دانه‌های داسی/داس نشان داد. این وسایل را می‌توان با اسب کشید، در حالی که یک میل لنگ دستی یک میله برش رفت و برگشتی را نیرو می‌داد.
در حالی که یک کشاورز ماهر می تواند حداکثر 1-2 هکتار در روز با داس برداشت کند، درو مکانیکی به یک مرد (با اسب) اجازه می دهد تا مزارع بزرگ را در یک روز برداشت کند. با این افزایش کارایی، اندازه مزرعه می تواند به صدها یا حتی هزاران هکتار گسترش یابد.
گسترش موتور بخار اولین گزینه های تکنولوژیکی را برای جایگزینی نیروی انسانی و حیوانی در کشاورزی ایجاد کرد. اولین موتورهای بخار کشاورزی در اوایل قرن 19 مورد استفاده قرار گرفتند.
این نمونه‌ها ماشین‌های قابل حملی بودند که می‌توانستند در مزرعه یا انباری قرار داده شوند تا ماشین‌های کشاورزی مانند ماشین‌های خرمن‌کوبی را تغذیه کنند. نیرو با استفاده از تسمه یا زنجیر محرک (مکانیسمی که برای انتقال نیرو به ماشین آلاتی که توسط تراکتورها تا امروز یدک می‌کشند استفاده می‌شود) منتقل می‌شد.
به زودی، موتورهای کششی بخار حتی در دو سر یک مزرعه قرار می گیرند تا در واقع یک گاوآهن سیمی را به جلو و عقب بکشند.
