جزء اصلی تعیین کننده کارتریج، کیس است که به کارتریج رنگی اپسون شکل آن را می دهد و به عنوان محفظه یکپارچه برای سایر اجزای عملکردی عمل می کند.
به عنوان ظرفی برای پودرهای پیشران عمل می کند و همچنین به عنوان یک پوسته محافظ در برابر عناصر عمل می کند. پرتابه را یا در انتهای جلوی فشنگ (گلوله برای تپانچه، مسلسل، تفنگ و مسلسل) یا داخل فشنگ (پشت / سابوت حاوی تعدادی شلیک یا یک گلوله برای تفنگ ساچمه ای) وصل می کند.
آن را با سوراخ بشکه به سمت جلو تراز کنید. پرایمر را در انتهای پشتی نگه می دارد، که ضربه ای از پین شلیک می شود و مسئول احتراق بار اصلی پیشران داخل کیس است.
در حالی که از لحاظ تاریخی کاغذ در اولین کارتریج ها استفاده می شد، تقریباً همه کارتریج های مدرن از پوشش فلزی استفاده می کردند.
محفظه فلزی مدرن می تواند یک “گلوگاه” باشد که قسمت جلویی آن در نزدیکی دهانه انتهایی (معروف به “گردن قاب”) به طور قابل توجهی قطر کمتری نسبت به قسمت اصلی کیس (“بدنه قاب”) دارد.
شیب قابل توجه زاویه دار (“شانه مورد”) در بین، یا “دیواره مستقیم”، که در آن گردن باریک وجود ندارد و کل کیس استوانه ای به نظر می رسد.
شکل بدنه دقیقاً مطابق با محفظه تفنگی است که آن را شلیک می کند، و “گردن”، “شانه” و “بدنه” یک کارتریج گلوگاه مشابهی در محفظه دارد که به “گردن اتاقک” معروف است.
“شانه محفظه” و “بدنه اتاق”. برخی از کارتریج ها، مانند .470 Capstick، دارای چیزی هستند که به عنوان “شانه روح” شناخته می شود که دارای یک شانه بسیار کمی بیرون زده است و می تواند به عنوان چیزی بین یک گلوگاه و کیس دیواره مستقیم در نظر گرفته شود.
یک شانه شبح، به جای مخروطی مداوم روی دیواره کیس، به کارتریج کمک می کند تا به صورت متحدالمرکز با محور سوراخ قرار گیرد و به دقت کمک می کند. دهانه جلوی گردن کیس که گلوله را از طریق چین خوردگی دریافت و محکم می کند.
